Altijd gehoopt, maar nooit verwacht. Plotseling sta ik toch maar in een heuse Kunstgalerie!
Dat zit zo. Delft kent natuurlijk uit zijn rijke verleden vele kunstschilders. De een wat beroemder dan de ander, maar wel een heleboel. Logisch, je had toen nog geen televisiescherm of Ikea posters. Men kon wel peperduur behang plakken maar daar had je niks aan bij verhuizen.
Zodoende werden de muren van de betere huizen gestukt en volgehangen met grote schilderijen vol ooft, molens of afbeeldingen van den Heere. Er werd dus wat afgeschilderd. Vaak als bijverdienste of als medewerker in een atelier. Aanbod en vraag genoeg.
Zo iemand was Vermeer. Om aan zijn huurverplichtingen te voldoen leverde hij regelmatig aan de verhuurder een fraai schilderij in eigen stijl. Dit verklaart ook zijn geringe productie van ongeveer 1 schilderij per jaar.
Inmiddels hangt zijn oeuvre in alle grote musea en is Delft trots op hem; we hebben zelfs een prachtig Vermeercentrum dat jaarlijks drukbezocht wordt.
In de loop der eeuwen zijn er echter enkele doeken verdwenen. Dat ze wel bestaan hebben weten we uit de beschrijvingen daarvan uit de toenmalige veilig stukken. Reden voor Omroep Max om een televisie programma te produceren waarin professionele schilders en kunstenaars probeerden om zo’n Vermeer alsnog te reconstrueren in stijl.
Schilder Peter Jochems maakte een interpretatie van “Man die handen wast”. Een prachtschilderij, één en al Vermeer, het had’m kunnen zijn! En waar komt deze beter tot zijn recht dan in een Delftse winkel gespecialiseerd in de Negende Kunst, een Stripboekhandel dus!
En zo sta ik dan in een prachtwinkel met een zo goed als nieuwe Vermeer in de etalage. Wie had dit ooit kunnen denken?
Peter
Recente reacties